فهرست موضوعات
تاریخ 24 آبان 1402
تومور ویلمز یک نوع سرطان نادر کلیه است که اصولاً در کودکان دیده می‌شود. این بیماری که به نام نفروبلاستوما هم شناخته می‌شود، پراکنده‌ترین نوع سرطان کلیه در کودکان است. تومور ویلمز اغلب در کودکان 3 تا 4 ساله تشخیص داده می‌شود و بعد از 5 سالگی بسیار کمتر دیده می‌شود. این نوع سرطان معمولاً در یک کلیه رخ می‌دهد، اما گاهی اوقات ممکن است در هر دو کلیه دیده شود. به لطف پیشرفت‌های حاصله در تشخیص و درمان تومور ویلمز، احتمال بهبودی برای کودکان مبتلا به این بیماری به طور چشمگیری افزایش یافته است. با درمان مناسب، بسیاری از کودکان مبتلا به تومور ویلمز می‌توانند بهبود یابند.
اگر متوجه علائم یا نشانه‌هایی شدید، که شما را در مورد تومور ویلمز نگران میکند، قرار ملاقاتی با متخصص اورولوژی ترتیب دهید. تومور ویلمز نادر است، بنابراین احتمال بیشتری دارد که مشکل دیگری باعث بروز علائم شده باشد، اما لازم است که هر گونه نگرانی را بررسی کنیم. تومور ویلمز نمی‌تواند به واسطه هیچ چیزی از سوی شما یا فرزند شما جلوگیری شود. اگر کودک شما فاکتورهای خطر برای ابتلا به تومور ویلمز (از جمله سندرم‌های شناخته شده مرتبط) را دارد، اورولوژیست‌های ما در کلینیک ….. ممکن است سونوگرافی‌های دوره‌ای کلیه را توصیه کنند تا مشکل را در مراحل اولیه شناسایی نمایند. اگر چه این غربالگری نمی‌تواند از تومور ویلمز جلوگیری کند، اما می‌تواند این بیماری را در مرحله اولیه تشخیص دهد. درمان تومور ویلمز در کلینیک ما معمولا شامل جراحی، شیمی درمانی و گاهی پرتودرمانی می‌باشد. درمان بسته به مرحله سرطان متفاوت است.
جهت دریافت نوبت مشاوره و یا رزرو وقت با 02188343444 تماس بگیرید.
دلایل
تومور ویلمز یک بیماری نادر است که معمولاً در کودکان رخ می‌دهد. علت ایجاد این بیماری هنوز به طور کامل مشخص نیست، اما در برخی موارد، وراثت ممکن است نقش داشته باشد. سرطان زمانی ایجاد می‌شود که سلول‌ها در DNA خود دچار اشتباه شوند. این اشتباهات باعث می‌شود که سلول‌ها به صورت غیر قابل کنترل رشد کنند و تقسیم شوند. در نتیجه، سلول‌های بیشتری تولید می‌شود و به تدریج تومور شکل می‌گیرد.
در تومور ویلمز، این پروسه در سلول‌های کلیه اتفاق می‌افتد. در موارد نادر، اشتباهات موجود در DNA که منجر به تومور ویلمز می‌شوند، از والدین به کودک منتقل می‌گردد. این نوع از تومور ویلمز به عنوان تومور ویلمز وراثتی شناخته می‌شود. در این حالت، احتمال ابتلا به تومور ویلمز در خانواده بسیار بالاست.
با این حال، در اغلب موارد، هیچ ارتباطی که ممکن است منجر به سرطان شود، بین والدین و کودکان وجود ندارد. در واقع، بیشتر افراد مبتلا به تومور ویلمز هیچ تاریخچه خانوادگی از این بیماری ندارند. بنابراین، این بیماری به طور کلی به عنوان یک بیماری نادر و بدخیم در کودکان شناخته شده است که علت دقیق آن هنوز مشخص نیست.
در نهایت، برای تشخیص و درمان تومور ویلمز، لازم است که به موقع به پزشک مراجعه کنید. معمولاً درمان شامل جراحی برای برداشتن تومور، شیمی درمانی و رادیوتراپی است. با این حال، در برخی موارد، ترکیبی از این روش‌ها استفاده می‌شود. در هر صورت، تشخیص و درمان در مراحل ابتدایی بسیار مهم است و می‌تواند به بهبود پیش‌آگهی و افزایش شانس بقای بیمار کمک کند.
علائم
علائم و نشانه‌های تومور ویلمز به طور گسترده‌ای متفاوت است، و برخی از کودکان علائم واضحی نشان نمی‌دهند. اما اغلب کودکان مبتلا به تومور ویلمز یک یا چند مورد از این علائم و نشانه‌ها را تجربه می‌کنند:
- توده شکمی که قابل لمس کردن است
- تورم شکمی
- درد شکمی
علائم و نشانه‌های دیگر ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- تب
- خون در ادرار
- تهوع یا استفراغ یا هر دو
- یبوست
- از دست دادن اشتها
- تنگی نفس
- فشار خون بالا
عوامل خطر
عواملي كه ممكن است خطر ابتلا به تومور ويلمز را افزايش دهند عبارتند از:
- سابقه خانوادگی تومور ویلمز. اگر فردی در خانواده فرزند دارای تومور ویلمز باشد، خطر کودک به بیماری افزایش می یابد.
تومور ویلمز بیشتر در کودکان دارای اختلالات خاص یا سندرم‌های مادرزادی رخ می‌دهد، از جمله:
- آنیریدیا. در بیماری آنیزیدیا، عنبیه – قسمت رنگی چشم – تنها به صورت جریی شکل می‌گیرد یا اصلا تشکیل نمی‌شود.
- همی هیپرتروفی. همی هیپرتروفی به این معنی است که یک طرف بدن یا بخشی از بدن است به طور قابل توجهی بزرگتر از طرف دیگر می‌باشد.
تومور ویلمز می‌تواند به عنوان بخشی از سندرم‌های نادر اتفاق بیفتد، از جمله:
- سندرم WAGR. این سندرم شامل تومور ویلمز، آنیریدیا، ناهنجاری‌های دستگاه تناسلی و سیستم ادراری و اختلالات فکری است.
- سندرم دنیس-دراش. این سندرم شامل تومور ویلمز، بیماری کلیوی و سودو هرمافرودیسم مردانه است که در آن پسر با بیضه متولد می‌شود اما ممکن است خصوصیات دخترانه نشان دهد.
- سندرم بکویت-ویدمان. کودکان مبتلا به این سندرم به طور قابل توجهی بزرگتر از حد متوسط هستند (ماکروزومی). علائم دیگر ممکن است شامل اندام‌های شکمی باشد که تا پایه بند ناف پیش می‌روند، یا به صورت زبان بزرگ (ماکروگلوزیا)، اندام‌های داخلی بزرگ و اختلالات گوش بروز یابد. همچنین افزایش خطر ابتلا به تومورهایی، از جمله یک نوع سرطان کبد به نام هپاتوبلاستوما وجود دارد.
مرحله بندی
هنگامی که پزشک کودک تومور ویلمز را تشخیص می‌دهد، روی تعیین میزان گسترش (مرحله) سرطان کار میکند. پزشک ممکن است یک سونوگرافی قفسه سینه یا سیتی اسکن قفسه سینه و اسکن استخوان را توصیه کند تا تعیین نماید سرطان به فراتر از کلیه گسترش یافته است یا خیر.
پزشک یک مرحله را برای سرطان مشخص میکند که به تعیین گزینه‌های درمان کمک میکند. دستورالعمل شامل این پنج مرحله است:
- مرحله اول. سرطان تنها در یک کلیه یافت می‌شود، کاملا درون کلیه قرار دارد و می‌تواند به طور کامل با عمل جراحی برداشته شود.
- مرحله دوم . سرطان به بافت‌ها و ساختارهای اطراف کلیه مانند چربی‌ها یا عروق خونی مجاور گسترش یافته است، اما هنوز هم می‌تواند با عمل جراحی کاملا برطرف شود.
- مرحله سوم. سرطان به خارج از ناحیه کلیه و به غدد لنفاوی مجاور یا سایر ساختارهای داخل شکم گسترش یافته است، تومور ممکن است قبل یا بعد از عمل در داخل شکم بترکد، یا ممکن است با عمل جراحی کاملا برداشته نشود.
- مرحله چهارم. سرطان در خارج از کلیه به ساختارهای دور، مانند ریه، کبد، استخوان یا مغز گسترش یافته است.
- مرحله پنجم. سلول‌های سرطانی در هر دو کلیه یافت می‌شوند (تومورهای دو طرفه)
تشخیص
برای تشخیص تومور ویلمز، پزشک کودک ممکن است موارد زیر را توصیه کند:
- معاینه فیزیکی. پزشک به دنبال علائم احتمالی تومور ویلمز می‌گردد.
- آزمایش خون و ادرار. این تست‌های آزمایشگاهی نمی‌توانند تومور ویلمز را شناسایی کنند، اما می‌توانند نشان دهند که کلیه‌ها تا چه حد کار می‌کنند و مشکلات کلیوی خاص و یا تعداد گلبول‌های کم خون را تشخیص دهند.
- تست‌های تصویربرداری. تست‌هایی که تصاویر کلیه را ایجاد می‌کنند به پزشک کمک می‌کنند تا تعیین کند آیا کودک دارای تومور کلیه دارد یا خیر. آزمایش‌های تصویربرداری ممکن است شامل سونوگرافی، توموگرافی کامپیوتری (CT) یا تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) باشد
درمان
جراحی
درمان تومور ویلمز ممکن است با عمل جراحی برداشتن تمام کلیه یا بخشی از آن (نفرکتومی) آغاز شود. جراحی همچنین برای تأیید تشخیص مورد استفاده قرار می‌گیرد – بافتی که در طی عمل جراحی برداشته می‌شود به آزمایشگاه فرستاده می‌شود تا تعیین کند که آیا سرطانی است و چه نوع سرطانی در تومور وجود دارد.
جراحی تومور ویلمز ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- حذف بخشی از کلیه آسیب دیده. نفرکتومی جزئی شامل برداشتن تومور و قسمت کوچکی از بافت کلیه اطراف آن است. اگر سرطان بسیار ناچیز باشد یا اگر کودک تنها یک کلیه سالم داشته باشد، نفروکومتری جزئی می‌تواند گزینه مناسبی باشد.
- حذف کلیه آسیب دیده و بافت اطراف آن. در نفترکتومی رادیکال، پزشک کلیه و بافت‌های اطراف از جمله بخشی از مجرای ادرار و گاها غده آدرنال را برمی‌دارد. غدد لنفاوی اطراف نیز برداشته می‌شوند. کلیه باقی مانده می‌تواند ظرفیت خود را افزایش دهد و کار فیلتر کردن خون را انجام دهد.
- حذف تمام یا بخشی از هر دو کلیه. اگر سرطان هر دو کلیه را تحت تاثیر قرار دهد، جراح تا حد امکان سلول‌های سرطانی را از هر دو کلیه حذف میکند. در تعداد کمی از موارد، این عمل ممکن است به معنی برداشتن هر دو کلیه باشد، و پس از آن کودک نیاز به دیالیز کلیه دارد. اگر پیوند کلیه ممکن باشد، کودک دیگر نیازی به دیالیز ندارد.
شیمی درمانی
درمان شیمیایی از داروهای قوی برای نابود کردن سلول‌های سرطانی در سراسر بدن استفاده میکند. درمان تومور ویلمز معمولاً شامل ترکیبی از داروهایی است که از طریق ورید وارد می‌شوند و با هم برای نابود کردن سلول‌های سرطانی عمل می‌کنند. شیمی درمانی ممکن است قبل از عمل جراحی استفاده شود تا تومورهای کوچک را کاهش دهد و فرایند برداشت آن‌ها را آسان‌تر کند. همچنین ممکن است پس از عمل برای نابود کردن هر سلول سرطانی که ممکن است در بدن باقی مانده باشد، استفاده شود. شیمی درمانی همچنین برای کودکانی که سرطان بسیار پیشرفته دارند و با جراحی به طور کامل قابل درمان نیستند، گزینه‌ای مناسب است. برای کودکان مبتلا به سرطان در هر دو کلیه، شیمی درمانی قبل از جراحی انجام می‌شود. این کار ممکن است احتمال نجات حداقل یک کلیه توسط جراح را برای حفظ عملکرد کلیه بیشتر کند. اثرات جانبی که کودک ممکن است تجربه کند بستگی به داروهای مورد استفاده دارد. عوارض جانبی رایج شامل حالت تهوع، استفراغ، از دست دادن اشتها، ریزش مو و افزایش خطر عفونت است.
پرتو درمانی
بسته به مرحله تومور، پرتودرمانی ممکن است توصیه شود. پرتودرمانی از پرتوهای پر انرژی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده میکند. در طی پرتودرمانی، کودک با دقت روی یک میز قرار می‌گیرد و یک دستگاه بزرگ اطراف کودک حرکت میکند، و پرتوهای انرژی را دقیقا به ناحیه دچار سرطان می‌تاباند. بعد از جراحی می‌توان از رادیوتراپی برای از بین بردن هر سلول سرطانی که در طول عمل برداشته نشده است، استفاده کرد. بسته به اینکه سرطان تا چه حد گسترش یافته است، این می‌تواند گزینه مناسبی برای کنترل سرطان باشد که به مناطقی دیگر از بدن پخش شده است. عوارض جانبی احتمالی شامل تهوع، اسهال، خستگی و تحریک پوستی مانند آفتاب سوختگی است.
